Fiskurinn og fuglinn voru miklir vinir. Fiskurinn bjó í vatni en fuglinn átti heim á tré. Þess vegna heimsótti alltaf fuglinn fiskinn en aldrei öðruvísi. Fiskurinn gat bara ekki lifað án vatnsins síns. Samt einu sinni ákváð hann að heimsækja fuglinn sem átti afmæli þennan dag. En hann vissi ekki hvernig ætti hann að gera það. Því spurði hann gamlan sæhest sem bjó nálægt honum í vatninu. Þá sagði sæhesturinn: „Ef þig langar að koma úr vatninu, verður þú að éta eina skógarsóley sem vex á furðulegum túni undir jökli.“ En fiskurinn spurði: „Hvað er skógarsóley?“ Sæhesturinn andvarpaði: „Ja, stundum steingleymi ég að við búum í vatninu. Fyrirgefðu, fiskur minn. Skógarsóley er blóm, eins og fjólan sem þú fékk á afmælið þitt frá fuglinum.“ Svo bað fiskurinn broddgölt sem kom af og til til að þvo sér í vatninu til að færa honum skógarsóley. „En passaðu þig á sífellt svanga kettinum sem gætir túnsins,“ sagði gamli sæhesturinn broddgeltinum. „Hafðu engar áhyggjur, ég er með brodda,“ brosti broddgölturinn og fór burt. Þegar hann kom á túnið, sá hann mörgæs sem var að fljúga hátt yfir sísvanga köttinn. Þá varð broddgölturinn alveg hissa. „Geta mörgæsir flogið?“ „Eiginlega ekki,“ svaraði fljúgandi mörgæsin, „en ég er nýbúin að éta skógarsóley. Hún er galdrablóm!“ Eftir því tók broddgölturinn eina skógarsóley frá túninu og kom aftur til vatnsins. Kötturinn var svo steinhissa vegna fljúgandi mörgæsarinnar að hann gleymdi að ráðast á broddgöltinn. Fiskurinn margþakkaði broddgeltinum fyrir blómið, át það og varð bókstaflega himinlifandi af því að það lyfti honum upp í loft. Fuglinn var að spjalla á tré við páfagauk þegar þeir sáu allt í einu fiskinn koma fljúgandi til skógarins. Þá urðu þeir báðir náttúrulega orðlausir. „Kæri fiskur,“ kallaði fuglinn að lokum. „Þú ert kominn hjá mér!“ „En færðir þú honum ekkert blóm?“ skrækti páfagaukurinn. „Nei, því miður,“ svaraði fiskurinn afsakandi og ropaði lágt.
Ján Zaťko 2016-05-20